Avrupa Birliği (AB) Hukuku, Avrupa Birliği'nin üye ülkelerinde uygulanan hukuki düzenlemelerin bütünüdür. AB'nin hukuki yapısını oluşturan temel metinler Roma Antlaşması, Maastricht Antlaşması, Amsterdam Antlaşması, Nice Antlaşması, Lizbon Antlaşması ve Avrupa Birliği Anayasasıdır.
AB Hukuku, üye ülkelerin ulusal hukuklarına üstün kabul edilir ve AB kurumlarının (Avrupa Komisyonu, Avrupa Parlamentosu, Avrupa Konseyi ve Avrupa Adalet Divanı gibi) yetkileri bu kurallarla belirlenir. AB Hukuku, üye ülkelerin egemenlik haklarını sınırlar ve adeta bir "hukuki süper güç" olarak işlev görür.
AB Hukuku, birçok alanda kapsamlı düzenlemeler içerir. Bu alanlar arasında serbest dolaşım hakkı, mal ve hizmetlerin serbest dolaşımı, kişilerin serbest dolaşımı, serbest rekabet, AB fonlarına erişim, çevre koruma, tüketici hakları, tarım politikaları, enerji politikaları, telekomünikasyon politikaları, iş hukuku ve mülteci hakları gibi birçok konu yer alır.
AB Hukuku'nun amacı, Avrupa Birliği içinde birlik ve dayanışma sağlamak, üye ülkeler arasındaki eşitsizlikleri azaltmak, ekonomik büyümeyi teşvik etmek ve vatandaşların haklarını korumaktır. Ayrıca, AB Hukuku, üye ülkeler arasındaki ticareti kolaylaştırmak ve ortak bir pazarda rekabetin adil ve dengeli olmasını sağlamayı hedefler.
AB Hukuku, Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi gibi uluslararası sözleşmeler ve Avrupa Birliği Mahkemesi'nin içtihatları tarafından desteklenir. Üye ülkeler, AB Hukuku'nun genel prensiplerine ve kurallarına uyum sağlamakla yükümlüdürler.
Sonuç olarak, Avrupa Birliği Hukuku, Avrupa Birliği'nin temel yasalarını ve düzenlemelerini içeren bir hukuk sistemi olarak tanımlanabilir. AB Hukuku, çok geniş bir alanda faaliyet gösterir ve üye ülkelerin ulusal hukuklarına üstünlük sağlar. Bu sayede, Avrupa Birliği'nin işleyişi ve üye ülkeler arasındaki ilişkiler düzenlenir ve AB'nin amaçlarına ulaşması sağlanır.
AB Hukuku, üye ülkelerin ulusal hukuklarına üstün kabul edilir ve AB kurumlarının (Avrupa Komisyonu, Avrupa Parlamentosu, Avrupa Konseyi ve Avrupa Adalet Divanı gibi) yetkileri bu kurallarla belirlenir. AB Hukuku, üye ülkelerin egemenlik haklarını sınırlar ve adeta bir "hukuki süper güç" olarak işlev görür.
AB Hukuku, birçok alanda kapsamlı düzenlemeler içerir. Bu alanlar arasında serbest dolaşım hakkı, mal ve hizmetlerin serbest dolaşımı, kişilerin serbest dolaşımı, serbest rekabet, AB fonlarına erişim, çevre koruma, tüketici hakları, tarım politikaları, enerji politikaları, telekomünikasyon politikaları, iş hukuku ve mülteci hakları gibi birçok konu yer alır.
AB Hukuku'nun amacı, Avrupa Birliği içinde birlik ve dayanışma sağlamak, üye ülkeler arasındaki eşitsizlikleri azaltmak, ekonomik büyümeyi teşvik etmek ve vatandaşların haklarını korumaktır. Ayrıca, AB Hukuku, üye ülkeler arasındaki ticareti kolaylaştırmak ve ortak bir pazarda rekabetin adil ve dengeli olmasını sağlamayı hedefler.
AB Hukuku, Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi gibi uluslararası sözleşmeler ve Avrupa Birliği Mahkemesi'nin içtihatları tarafından desteklenir. Üye ülkeler, AB Hukuku'nun genel prensiplerine ve kurallarına uyum sağlamakla yükümlüdürler.
Sonuç olarak, Avrupa Birliği Hukuku, Avrupa Birliği'nin temel yasalarını ve düzenlemelerini içeren bir hukuk sistemi olarak tanımlanabilir. AB Hukuku, çok geniş bir alanda faaliyet gösterir ve üye ülkelerin ulusal hukuklarına üstünlük sağlar. Bu sayede, Avrupa Birliği'nin işleyişi ve üye ülkeler arasındaki ilişkiler düzenlenir ve AB'nin amaçlarına ulaşması sağlanır.