1. Deontoloji: Deontolojik ahlaki teori, eylemlerin doğru veya yanlış olup olmadığını belirli kurallara göre değerlendirir. Eylem sonuçlarına göre değil, eylemin kendisiyle ilgilenir. Eylemler belli bir ahlaki standartta doğru ya da yanlış kabul edilir. Örneğin, birinin başka bir kişiyi öldürmesi kesinlikle yanlıştır, çünkü öldürmek yanlış bir eylemdir.
2. Sonuççuluk: Sonuççuluk ahlaki teorisi, eylemlerin doğru veya yanlış olup olmadığını sonuçlarına göre değerlendirir. Bir eylemin doğru ya da yanlış olduğu, eylemin sonucu oluşturur. Eğer eylem iyi sonuçlar doğurursa, o zaman eylem iyi kabul edilir. Örneğin, birisinin bir başka kişiyi öldürmesi doğru olabilir, eğer o kişi bir teröristse ve öldürmek sayısız masum insanın hayatını kurtaracaksa.
3. Egoizm: Egoist ahlaki teori, bireysel çıkarlar ve mutluluğun bireyler için en önemli şey olduğunu savunur. Bireylerin hareketleri çoğunlukla kendi çıkarlarına yöneliktir. Egoist bir kişi, başka birinin mutluluğunu veya refahını dikkate almayabilir. Örneğin, bir kişi, bir başkasına bir iyilik yaparsa, sadece karşılığını alma ihtimali olduğu için değil, bir başkasının mutlu olmasını görmekten zevk alabilir.
4. Virtü Etik: Virtü etiği ahlaki teorisi, kişinin karakteri ve davranışlarına odaklanır. Bu teoriye göre, etik doğru davranmak ve iyi bir karakter sahibi olmaktan geçer. Virtü etiği, insanlar arasındaki ilişkileri düzenler ve uygun rehberlik sağlar. Örneğin, dürüstlük, sağduyu ve adalet gibi erdemlerle donanmış bir birey, diğer insanlarla daha iyi iletişim kurabilir ve daha derin bir hayat deneyimi yaşayabilir.
Bu ahlaki teoriler arasındaki felsefi farklılıklar, eylemlerin doğru veya yanlış kabul edilmesinde farklı önceliklerin ve önceliklerin olmasıdır. Deontoloji, eylemlerin doğru veya yanlışlığına öncelik verirken, sonuççuluk eylemin sonuçlarına öncelik verir. Egoizm, bireysel çıkarları ve mutluluğu özendirirken, virtü etiği ise insanların karakterini ve davranışlarını önemsiyor.