Sosyal öğrenme teorisi nedir ve temel prensipleri nelerdir?

Sosyal öğrenme teorisi, bireylerin diğer insanların davranışlarını gözlemleyerek, bu davranışlardan öğrenme yoluyla kendilerinin davranışlarını etkileyebileceklerini varsayan bir teoridir. Bu teori, Albert Bandura tarafından geliştirilmiştir.

Sosyal öğrenme teorisinin temel prensipleri şunlardır:

1. İmitleme: Bireyler, gözlemledikleri başkalarının davranışlarını taklit ederek öğrenme yapabilirler.

2. Taklit etme: Bireyler, gösterilen örneklerdeki davranışları taklit ederek öğrenme yapabilirler.

3. Sosyal nitelik: Bireyler, diğer insanların davranışları hakkında kendi fikirlerini oluşturarak, bu fikirleriyle öğrenme yapabilirler.

4. Ödül ve ceza: Bireyler, kendileri ya da başkalarının davranışlarının sonuçlarına bağlı olarak, olumlu veya olumsuz sonuçlar aldıklarında böylesi davranmayı daha muhtemel olur.

5. Gözlemleme: Bireyler gözlem yoluyla öğrenme yapabilirler ve bu öğrenme, özellikle kişinin etkileşimde bulunduğu ve rol model aldığı kişilerin davranışlarından doğrudan etkilenebilir.

6. Benlik düzenlemesi: Bireyler, kendilerini diğer insanlardan ayırt ederek öz yönetim becerilerini kullanarak, kendi davranışlarını düzenleyebilir ve öğrenebilir.

7. Kaçınma öğrenme: Bireyler, bir davranışın olumsuz sonuçlarını gördüklerinde, o davranıştan kaçınmayı öğrenebilirler.

Sosyal öğrenme teorisi, bir kişinin davranışlarının öğrenilmesinin, etkileşimlerinden ve diğer kişilerle etkileşimlerinden kaynaklandığını savunan bir psikoloji teorisidir. Bu teori, bireyin çevresinde gördüğü ve deneyimlediği davranışları, diğer insanların tepkilerini ve sonuçlarını dikkate alarak öğrendiğini vurgular. Sosyal öğrenme teorisi, öğrenmenin sadece ödüllendirme veya cezalandırma ile değil, diğerlerinin davranışlarını ve mesajlarını gözlemleyerek gerçekleştiğini de öne sürer.

Sosyal öğrenme teorisi, şu temel prensiplere dayanır:

1. Gözlemleme: Öğrenme, gözlemlediğimiz modellerden alınan bilgilerle gerçekleşir. Diğer insanların davranışlarına dikkat ederek, model aldığımız davranışları benimseriz.

2. Taklit: Öğrenme, gözlemlediğimiz davranışları taklit ederek yaparız. Taklit yoluyla, öğrenme daha hızlı hale gelir.

3. Güdü: Öğrenme, tatmin edici bir sonuç elde edebileceğimiz şeylere yöneliriz. İnsanlar, gözlemlenen davranışların kendilerine geçici veya kalıcı tatmin (ödül) sağlayacağına inandıklarında, bu davranışları sergilemeye daha yatkındırlar.

4. Takım Çalışması: Öğrenme, sosyal etkileşim ve grup çalışmaları yoluyla daha da gelişebilir. İnsanlar, birbirleriyle işbirliği yaparak, daha fazla öğrenme olasılığına sahiptirler.

5. Ödül: Öğrenme için yapılan başarılı davranışlar, ödüllendirilir. Bu, öğrenme deneyimlerini pozitif bir şekilde etkileyen bir faktördür.

6. Cezalandırma: İstenmeyen davranışlar cezalandırılır. Bu, kısıtlamaya ve kontrol etmeye yardımcı olur ve öğrenme deneyimlerini negatif bir şekilde etkiler.

Sosyal öğrenme teorisi, bireylerin yaşamları boyunca deneyimleyebilecekleri etkileşimlerle öğrendiklerini gösterir ve insan davranışının çok yönlü bir şekilde incelenmesini gerektirir.

Sosyal öğrenme teorisi, insan davranışlarının öğrenme yoluyla geliştiğini öne süren bir psikolojik teoridir. Bu teori, bireylerin sosyal ortamlarında gözlem, taklit, destek ve cezalandırma gibi faktörlerle öğrenme süreçlerini ele almaktadır. Temel prensipleri şunlardır:

1. Gözlem: İnsanlar, başkalarının davranışlarını gözlemleyerek öğrenirler. Bu süreçte, model alınan kişinin özellikleri, davranışı ve sonuçları dikkatle incelenir.

2. Taklit: Gözlemlenen davranışlar, taklit edilerek öğrenilir. Model alınan kişinin davranışlarına benzer şekilde davranmak, öğrenme sürecini hızlandırır.

3. Destek: İnsanlar, davranışlarının sonuçları ile ilgili geri bildirimler alarak öğrenirler. Pozitif geri bildirimler (belohnung) davranışı teşvik ederken, negatif geri bildirimler (strafen) davranıştan caydırır.

4. Ceza: İnsanlar, davranışlarının olumsuz sonuçları ile karşılaşarak öğrenirler. Ceza, istenmeyen davranışları önlemeye yardımcı olur.

5. Rehberlik: Sosyal öğrenme teorisi, bireylerin öğrenme sürecinde diğer insanların rehberliği ve etkisi altında olduğunu kabul eder.

6. Öz-yeterlik: Bireyler, davranışlarını kontrol edebilmeleri ve başarıya ulaşabilmeleri için öz-yeterlik duygusuna sahip olmalıdırlar. Öz-yeterlik, başarıya ulaşmanın temel faktörlerinden biridir.

Sosyal öğrenme teorisi, insan davranışının öğrenme yoluyla şekillendiğini ve etkilendiğini savunan bir psikolojik teoridir. Bu teori, öğrenmenin, bireylerin çevrelerinden aldıkları örneklemeler, deneyimler ve ödüllendirici/cezalandırıcı uyarıcılar yoluyla gerçekleştiğini kabul eder.

Temel prensipleri şunlardır:

1. İzleme: İnsanlar, model alabilecekleri diğer insanları izleyerek öğrenirler.

2. Taklit: İzledikleri davranışları taklit ederek öğrenme sürecini tamamlarlar.

3. Ödüllendirme: Başarılı davranışlar ödüllendirildiğinde, insanlar bu davranışları tekrarlamaya daha yatkın hale gelirler.

4. Cezalandırma: Olumsuz davranışlar cezalandırıldığında, bu davranışları tekrar etmekten kaçınırlar.

5. Kendini düzenleme: İnsanlar kendi davranışlarını izleyip değerlendirerek öğrenmeye yönelik davranış değişiklikleri yapabilirler.

Bu temel prensipler, sosyal öğrenme teorisinde öğrenmenin karmaşık bir süreç olduğunu ve tek bir yöntemin kullanılamayacağını göstermektedir.

Sosyal öğrenme teorisi, insan davranışlarının öğrenme yoluyla geliştiğini ve diğer insanların davranışlarının gözlemlemesi yoluyla öğrenildiğini varsayar. Bu teori, psikolog Albert Bandura tarafından geliştirilmiştir ve temel prensipleri şunlardır:

1. Gözlemleme: İnsanlar, gözlemleme yoluyla başkalarının davranışlarını ve sonuçlarını öğrenirler.

2. Model alma: İnsanlar, başkalarının davranışlarını taklit etmek için böyle davranışların elverişli sonuçlar doğurduğunu gözlemlerler.

3. Taklit: İnsanlar, başkalarının davranışlarını taklit etmekle kalmayıp, bu davranışların nedenlerini ve sonuçlarını da anlamaya çalışırlar.

4. Motivasyon: İnsan davranışları, ödül ve cezalar yoluyla öğrenilir. Davranışlar, ödüllendirildiğinde tekrarlanırken, cezalandırıldığında azaltılır veya sona erdirilir.

5. Kendine etki: İnsanlar, kendi davranışlarının sonuçlarını gözetirler ve bu sonuçlardan öğrenirler.

Sosyal öğrenme teorisi, birçok alanda kullanılmaktadır, özellikle psikolojide, eğitimde, sosyolojide ve işletme yönetiminde. Bu teori, insan davranışlarının karmaşıklığına ilişkin açıklamaları ile önemli bir rol oynamaktadır.

Sosyal öğrenme teorisi, davranışların, sosyal çevre içindeki diğer insanların davranışlarının izlenmesi, anlaşılması ve taklit edilmesiyle öğrenildiğini savunan bir psikolojik teoridir. Bu teori, insan davranışlarının çevre faktörlerinin yanı sıra bireysel faktörler tarafından da etkilendiğini söyler.

Sosyal öğrenme teorisinin temel prensipleri şunlardır:

1. İzleme: Bireyler, çevrelerindeki diğer insanların davranışlarını izler ve dikkat eder.

2. Model Alımı: İzleme sonrasında, bireyler çevresindeki insanların davranışlarını model alır ve taklit eder.

3. Taklit Edilen Davranışın Sonuçları: Taklit edilen davranışın sonuçları, bireylerin o davranışı devam ettirip etmeyeceğini belirler.

4. Ödül ve Cezaların Rolü: Ödül ve cezalar, bireylerin belirli davranışlara karşı tutumlarında önemli bir rol oynar.

5. Kişilik Faktörleri: Bireylerin kişilik özellikleri, sosyal öğrenme teorisinde önemli bir faktördür. Kişilik özellikleri, bir davranışın taklit edilmesini ve belirli sonuçlara tepki verilmesini etkileyebilir.

6. Öğrenme Çevresi: Bireylerin öğrenme çevresi, sosyal öğrenme teorisinde önemli bir faktördür. Öğrenme çevresi, bir davranışın taklit edilmesini, davranışsal sonuçları ve ödül/cezaları etkileyebilir.

Sosyal öğrenme teorisi, insanların çevrelerindeki diğer insanların davranışlarını gözlemleyerek ve model alarak öğrendiklerini varsayan bir teoridir. Bu teoriye göre öğrenme, sadece ödüllendirme ve cezalandırma yoluyla değil, aynı zamanda insanların doğal olarak diğer insanların ne yaptığına dikkat ederek öğrenmesi yoluyla gerçekleşir.

Sosyal öğrenme teorisinin temel prensipleri şunlardır:

1. Gözlem: İnsanlar, çevrelerindeki diğer insanları izleyerek davranışlarını öğrenirler.

2. Model alma: İnsanlar, çevrelerindeki modelleri taklit ederek davranışlarını öğrenirler.

3. Taklit: İnsanlar, modellerin davranışlarını taklit ederek öğrendiklerini uygularlar.

4. Ödül ve ceza: İnsanlar, ödüller ve cezalar aracılığıyla davranışlarını öğrenirler.

5. Motivasyon: İnsanlar, öğrenmek için doğru seviyede motive edilmelidir.

6. Çevre: İnsanlar, çevrelerinin etkisi altında öğrenirler.

Sosyal öğrenme teorisi, özellikle eğitim ve psikoloji alanlarında kullanılır ve insan davranışlarının anlaşılması ve değiştirilmesi konusunda önemli bir araç olarak kabul edilir.

Sosyal öğrenme teorisi, bir bireyin davranışının çevresi ile etkileşim içinde olduğunu ve öğrenmenin sosyal etkileşim yoluyla gerçekleştiğini öne sürer. Bu teoriye göre, bireyler öğrenme sürecinde çeşitli öğrenme kaynaklarından etkilenirler ve davranışlarına yön verirler.

Sosyal öğrenme teorisinin temel prensipleri şunlardır:

1. Gözlem yoluyla öğrenme: Sosyal öğrenme teorisine göre, bireyler bir davranışı tekrarlamadan önce başka bireyleri gözlemleyerek bu davranışları öğrenirler.

2. Model alma: Bireyler, çevrelerindeki diğer insanların davranışlarını model alarak öğrenebilirler. Bu süreç, gözlem yoluyla gerçekleşir.

3. Taklit: Bireyler, diğer insanların davranışlarını taklit ederek öğrenebilirler. Bu süreç, model almanın bir sonucu olarak ortaya çıkar.

4. Pekiştiriciler: Sosyal öğrenme teorisine göre, bireyler, bir davranışın sonucu olarak pekiştiricilerle karşılaştıklarında, benzer davranışları tekrar etme eğiliminde olurlar.

5. Öz-yeterlilik: Sosyal öğrenme teorisine göre, bireyler, bir davranışı gerçekleştirme becerilerine sahip olduklarını düşündüklerinde, bu davranışı tekrarlamaya daha eğilimlidirler.

Bu prensipler, sosyal öğrenme sürecinde bireylerin etkileşimleri ve davranışları hakkında en temel fikirleri sunar.

Sosyal öğrenme teorisi, insanların çevreleriyle, diğer insanlarla ve diğer etkileşim yollarıyla öğrenme sürecini açıklayan bir teoridir. Bu teoriye göre, insanlar sadece kendi davranışlarının sonuçlarından değil, aynı zamanda başkalarının davranışlarından da öğrenirler.

Temel prensipler arasında, model alma, sosyal taklit, takviye ve cezalandırma bulunur. Model alma, bir kişinin bir başkasının davranışını gözlemleyerek, onu taklit etmesidir. Buna ek olarak sosyal taklit, bir kişinin bir başkasının davranışlarını taklit etmesidir.

Takviye ve cezalandırma prensipleri, belirli davranışların tekrar edilmesini veya durdurulmasını sağlamayı hedefler. Takviye, istenmeyen bir davranışı azaltmak veya istenen bir davranışı artırmak için kullanılırken, cezalandırma, istenmeyen davranışların engellenmesi veya önlenmesi için kullanılır.

Sonuç olarak, sosyal öğrenme teorisi; insanların çevrelerindeki diğer insanlardan ve etkileşimlerinden öğrendiği bir öğrenme sürecidir. Bu teori, model alma, sosyal taklit, takviye ve cezalandırma gibi temel prensiplerle açıklanabilir. Bu prensipler, belirli davranışların kazanılması veya değiştirilmesi için anahtar araçlardır.

Sosyal öğrenme teorisi, insan davranışlarının çoğunun bir başkasından gözlemleme ve taklit yoluyla öğrenildiği fikrine dayanır. Bu teori, Albert Bandura tarafından geliştirilmiştir. Sosyal öğrenme teorisi, şu temel prensiplerden oluşur:

1. Gözlemleme: İnsanlar, çoğunlukla başkalarını gözlemleyerek öğrenirler. Bu nedenle, yüz yüze etkileşimler ve medya aracılığıyla model alınmış davranışlar, öğrenme sürecinde önemli bir rol oynar.

2. Taklit: Gözlemlemeye dayanarak, insanlar başka insanların davranışlarını taklit eder. Bireyler, özellikle modellerinin saygınlığına ve gücüne bağlı olarak, taklit ettikleri davranışlara uygun şekilde ödüllendirilip ödüllendirilmediklerine bakarlar.

3. Ödül ve ceza: Ödüller, istenen davranışları öğrenmede ve sürdürmede bir teşvik olarak işlev görürken, cezalar istenmeyen davranışları azaltarak öğrenmeye katkıda bulunur. Bu nedenle, ödül ve cezalar, öğrenme sürecinde önemli bir rol oynar.

4. Öz-düzenleme: Bireyler, hedeflerine ulaşmak için bireysel olarak kendilerini motive edebilir ve kendilerini kontrol edebilirler. Bu süreçte, öz-düzenleme, başarısızlıkların üstesinden gelmek ve başarıları teşvik etmek için kullanılır.

5. Sosyal çevre: Bireyler, çevreleri ile etkileşimde bulunarak öğrenirler. Sosyal çevre, bir kişinin öğrenme sürecinde en önemli faktörlerden biridir.

Sosyal öğrenme teorisi, insan davranışlarının öğrenme ve değiştirme sürecinde, ödüllerin, cezaların, taklit etmenin ve sosyal çevrenin önemli bir rol oynadığını vurgular. Bu prensipler, birçok alanda kullanılabilir, özellikle eğitim ve psikoterapi alanında kullanılarak istenmeyen davranışların değiştirilmesi ve yerine uygun davranışların yerleştirilmesi için kullanılabilir.

Sosyal öğrenme teorisi, bireylerin davranışlarını çevreleriyle etkileşimleri yoluyla edindikleri ve geliştirdikleri bir öğrenme teorisidir. Bu teori, bireylerin sosyal çevre ve deneyimlerinden öğrendiklerini modelleme ve taklit yoluyla edindiklerini savunur.

Sosyal öğrenme teorisi, bireylerin öğrenmesine yön veren üç temel prensibe dayanır:

1. Modelleme: Bireyler, çevrelerindeki diğer insanların davranışlarını gözlemleyerek ve taklit ederek öğrenirler. Modelleme yoluyla, bireyler yeni beceriler kazanabilirler ve davranışlarını değiştirebilirler.

2. Taklit: Bireyler, diğer insanların davranışlarını taklit ederek öğrenirler. Taklit, yeni davranışlar oluşturmada önemli bir role sahiptir ve bu şekilde bireyler sosyal çevreleri sayesinde öğrenirler.

3. Motivasyon: Bireyler, ödüllendirme ve cezalandırma yoluyla motivasyon elde ederler. Motivasyon, bireylerin öğrenme sürecindeki karşılıklı etkileşime ve motivasyona katkıda bulunur.

Bu prensipler, bireylerin öğrenme sürecinde sosyal çevreleri ve deneyimleri yoluyla edindikleri bilgi ve becerilerin önemli olduğunu vurgular. Sosyal öğrenme teorisi, öğrenenlerin iletişim, işbirliği, taklit ve sosyal etkileşim yoluyla birbirlerinden öğrendikleri toplumsal öğrenme yöntemlerini de içerir.

Sosyal öğrenme teorisi, Albert Bandura tarafından geliştirilen bir teoridir. Bu teoriye göre, insanların davranışlarını öğrenmesi sosyal deneyimlere dayanmaktadır. Bir kişi, çevresindeki diğer insanların davranışlarını modelleyerek ve bu davranışların sonuçlarını gözlemleyerek öğrenir. Sosyal öğrenme teorisi, bilişsel süreçlerin, çevresel etkileşimlerin ve davranışın bir arada bulunduğu karmaşık bir şekilde etkileşimli bir öğrenme sürecini açıklar.

Sosyal öğrenme teorisindeki temel prensipler şunlardır:
1. Modelleme: Bir kişi, başkalarının davranışlarını gözlemleyerek ve taklit ederek öğrenir. Modelleme sürecinde, bireyler kendilerini model olarak seçtikleri kişiye benzeyen davranışları sergiler.
2. Gözlemsel öğrenme: Bireyler, başkalarının davranışlarını gözlemleyerek öğrenir. Gözlemsel öğrenme sürecinde, bireyler bir başkasının davranışını dikkatle izler, bu davranışın sonuçlarını gözlemleyerek kendi davranışlarını şekillendirir.
3. Taklit ve tekrar: Bireyler, başkalarının davranışlarını taklit etme ve tekrar etme yoluyla öğrenir. Davranışların tekrarlanması, öğrenilen davranışların daha kalıcı olmasını sağlar.
4. Güdülenme: Bireyler, ödül ve cezaların olduğu sosyal ortamlarda davranışlarını yönlendirirler. Olumlu sonuçların elde edilmesi davranışları artırırken, olumsuz sonuçlar davranışları azaltır.
5. Öz değerlendirme: Bireyler, kendi davranışlarını analiz edip değerlendirebilirler. Kendi performanslarını değerlendirerek öğrenme sürecini geliştirebilir ve gelecekteki davranışlarını yönlendirebilirler.

Sosyal öğrenme teorisi, öğrenmenin bireyin iç süreçleri, sosyal çevresi ve davranışı arasındaki etkileşimi göz önünde bulunduran bir yaklaşım sunar. Bu teori, insanların diğer insanların davranışlarıyla etkileşime geçtiği ortamlarda nasıl öğrendiğini açıklar.

Sosyal öğrenme teorisi, insanların öğrenme ve davranışlarını çevreleriyle etkileşim içerisinde, gözlemleyerek, taklit ederek ve model alarak gerçekleştirdiğini savunan bir öğrenme teorisi olarak tanımlanır. Bu teori, Albert Bandura tarafından geliştirilmiştir.

Sosyal öğrenme teorisinin temel prensipleri şunlardır:

1. Gözlemleme: Bireylerin çevrelerindeki modelleri gözlemlemesi ve onların davranışlarını takip etmesi, yeni davranışları öğrenmelerinin temelidir. Gözlemleme sürecinde, dikkat, bellek ve taklit gibi faktörler etkilidir.

2. Taklit ve Model alma: Bireyler, çevrelerindeki modellerin davranışlarını taklit ederek öğrenirler. Taklit edilen davranışlara gösterilen takdir ve ödüller, kişinin bu davranışları benimsemesi ve tekrarlaması için bir teşvik oluşturur.

3. Taklitci Değerlendirme: Bireyler, kendilerini çevresindeki diğer insanlarla karşılaştırarak taklit ettikleri davranışların etkisini değerlendirirler. Diğer insanlar tarafından övgü, takdir veya sosyal kabul görmek, bireyin davranışları benimsemesi ve sürdürmesi için önemlidir.

4. Özerklik: Bireyler, öğrendikleri davranışları özgür bir şekilde seçme ve uygulama yetisine sahiptir. Sosyal öğrenme teorisine göre, insanlar çevreleri tarafından etkilense de kendi özgür iradeleriyle hareket edebilirler.

5. Sosyal çevrenin etkisi: Sosyal öğrenme teorisi, bireylerin davranışlarının çevresel faktörler tarafından etkilendiğini savunur. Bu faktörler, aile, akranlar, medya gibi çevresel etmenlerdir. Aynı zamanda, bireylerin etkileşimde bulundukları sosyal çevreleriyle de etkileşim içerisinde öğrenme gerçekleştirirler.

Sosyal öğrenme teorisi, bireylerin davranışlarının öğrenme süreciyle şekillendiğini ve bu sürecin diğer insanlarla olan etkileşimleriyle gerçekleştiğini vurgular.

Sosyal öğrenme teorisi, Albert Bandura tarafından geliştirilen bir öğrenme kuramıdır. Bu teoriye göre, bireyler çevreleriyle etkileşim halindeyken gözlem yaparak, diğer insanların davranışlarını modelleyerek ve sonuçları değerlendirerek öğrenirler.

Sosyal öğrenme teorisinde, insanların davranışlarının birçok faktörün etkileşimi sonucunda ortaya çıktığı kabul edilir. Bu faktörler arasında çevresel, bilişsel ve kişisel faktörler bulunur. Diğer insanların davranışlarını gözlemleyerek, bu davranışların sonuçlarını değerlendirerek ve bu deneyimleri bilişsel süreçlerle işleyerek öğrenme gerçekleşir.

Sosyal öğrenme teorisinin temel prensipleri şunlardır:

1. Gözlemle Öğrenme: Bireyler çevrelerindeki insanları gözlemleyerek, onların davranış ve tutumlarını modelleyerek öğrenirler. Bu gözlemler sonucunda bireyler, modelledikleri davranışları benimseyebilir veya reddedebilir.

2. Model Taklit Etme: İnsanlar, çevrelerindeki insanların davranışlarını modelleyerek benzer şekilde davranmaya eğilim gösterirler. Özellikle ödül ve ceza mekanizmasının etkisiyle bireyler modelledikleri davranışları benimserler.

3. Taklit Edilen Davranışın Sonuçları: Menzil alan bir yeteneğe sahip olan bireyler, başkalarının davranışlarının sonuçlarını dikkate alarak taklit edecekleri davranışları seçerler. Olumlu sonuçlar elde edilen davranışlar benimsenirken, olumsuz veya cezalandırıcı sonuçlar elde edilen davranışlar reddedilir.

4. Kendilik Etkililiği: Bireylerin kendi başarılarını kontrol etme inancı olan kendilik etkililiği, sosyal öğrenme teorisinin önemli bir prensibidir. Kişi, kendisine güven duyarak, başarı veya başarısızlıkla ilişkili davranışlar sergiler.

5. Çevresel Faktörler: Sosyal öğrenme teorisi, bireyin sosyal ortamının davranışlarını şekillendirmede önemli olduğunu vurgular. Çevresel faktörler, bireylerin gözlemleyebileceği modellerin varlığı, ödüllendirme ve cezalandırma sistemleri gibi unsurları içerir.

Bu prensipler sosyal öğrenme teorisini temel alarak, insan davranışlarının öğrenme yoluyla şekillendirilebileceğini ve sosyal çevrenin bu sürece önemli katkılar sağladığını öne sürer.

Sosyal öğrenme teorisi, Albert Bandura tarafından ortaya atılan bir teoridir. Bu teori, insanların çevreleriyle etkileşim halinde olduklarını ve bu etkileşimlerin öğrenmeyi etkilediğini öne sürer. Temel prensipleri şunlardır:

1. Gözlem: Sosyal öğrenme teorisine göre insanlar çevrelerindeki modelleri gözlemleyerek davranışları öğrenirler. Öğrenme, başkalarının eylemlerini izleyerek ve taklit ederek gerçekleşir.

2. Modelleme: Modeller, uygun davranışları gösteren ve taklit edilen kişilerdir. Sosyal öğrenme, iyi bir modelin taklit edilmesi sonucunda gerçekleşir.

3. Taklit: Bireyler, çevrelerinde gözlemledikleri uygun davranışları taklit ederek öğrenirler. Bu süreçte birey, gözlemlediği davranışın sonuçlarını değerlendirir ve bu sonuçlara göre taklidini ayarlar.

4. Taklitçi Kapasite: İnsanlar kendilerine özgü bir taklitçi kapasiteye sahiptir. Bu kapasite, bireyin çevresini ve modellerini gözlemleyebilmesini ve bu modellerin davranışlarını taklit edebilmesini sağlar.

5. Özendirme: Sosyal öğrenme teorisi, öğrenmenin ödüllendirme ve cezalandırma yoluyla teşvik edildiğini öne sürer. Uygun davranışlar ödüllendirildiğinde ve yanlış davranışlar cezalandırıldığında, bireyler uygun davranışları daha olasıdır.

6. Kendini Etkileme: Sosyal öğrenme teorisi, insanların kendi düşünceleri, duyguları ve değerleri aracılığıyla kendilerini etkileyebileceğini belirtir. Bireyler, kendilerine ait içsel motivasyonlar ve hedefler doğrultusunda davranışlarını şekillendirirler.

Sosyal öğrenme teorisi, insan davranışlarının sosyal ve çevresel faktörlerle olduğu kadar bireyin kendi içsel süreçleriyle de ilişkili olduğunu savunur. Bu teori, çevresel faktörlerin bireyin öğrenme sürecindeki önemini vurgularken, bireyin kendi etkileşimleri ve motivasyonlarıyla da etkili olduğunu gösterir.