Görecelik teorisi, fizik alanında geliştirilen ve uzay, zaman, kütle ve enerji gibi kavramların birbirleriyle olan ilişkilerini tarif eden bir teoridir. Albert Einstein'ın geliştirdiği görecelik teorisi, klasik fizikte geçerli olan Newton fiziğinin sınırlarını aşarak, büyük hızlardaki cisimlerin hareketini ve yer çekimi etkisini daha doğru bir şekilde açıklamaktadır.
Görecelik teorisi, özel görecelik teorisi ve genel görecelik teorisi olmak üzere iki bölümden oluşur. Özel görecelik teorisi, yüksek hızlarda hareket eden cisimlerin zaman, uzay ve kütle üzerindeki etkilerini açıklar. Genel görecelik teorisi ise yer çekimi gibi kuvvetlerin uzay ve zamanın yapısını etkilediği durumları ele alır.
Görecelik teorisi, zamanın, uzayın ve kütle-enerji etkileşiminin birbirine bağlı olduğunu ve bunların gözlemciye bağlı olarak değiştiğini öne sürer. Örneğin, bir cisim büyük bir hızla hareket ediyorsa veya büyük kütleli bir cisim tarafından çekiliyorsa, zamanın akışı ve uzayın geometrisi değişir. Bu teori, hızla yaklaşan bir nesnenin zamanın yavaşladığını, kütleli bir cismin ise yakınındaki uzayın bükülebileceğini ve zamanın daha yavaşladığını öngörür.
Görecelik teorisi, birçok deney ve gözlemle doğrulanmış ve çeşitli teknolojilerin geliştirilmesine katkı sağlamıştır. Modern astronomi, GPS sistemleri ve parçacık fiziği gibi alanlarda görecelik teorisi büyük öneme sahiptir.